Martine Bijl
Текст песни Grotemensenland

Grotemensenland by Martine Bijl
Toen mijn kindertijd voorbijging
was ik stekelig en klein
je moet dansen je bent vijftien
maar ik kon niet vrolijk zijn
misschien zag men mij wel bevend
balancerend op hem koord
in de piste van het leven
maar men hielp me met geen woord

Ik had alles willen geven
voor een uitgestrekte hand
voor wie mij wou leren leven
in het grote mensenland
maar geen mens wou zich vermoeien
voor wat ik te bieden had
niemand zag mijn bloempje bloeien
langs het smalle pad

Ik was niet dom of lelijk
en niet slecht of sluw
maar ja - m'n houten koppie
was nog wel wat ruw
hoewel ik dapper lachte
was ik altijd bang
dat geen liefde mij zou wachten
en de nacht was lang

zo verstrijken den de jaren
en al heb je soms verdriet
je hoeft nooit iets te verklaren

er is niemand die het ziet
ik werd ouder en ging leren
niet wanhopig meer te zijn
ach - een hart kan zich wel weren
tegen zo'n klein beetje pijn

Ik zou alles willen geven
voor een uitgestrekte hand
zo verlaten is het leven
in het grotemensenland
maar ik heb al wel bekeken
dat de paardenbloem nog groeit
als de roos al is bezweken
al is uitgebloeid.

Ik ben niet dom of lelijk
en niet slecht of sluw
en zelfs m'n houten koppie
is wat minder ruw
maar in de donkere nachten
ben 'k nog altijd bang
dat geen liefde mij zal wachten
want het duurt zo lang

Ik zou alles willen geven
voor een uitgestrekte hand
ik zou alles willen geven
voor een uitgestrekte hand...



Oorspronkelijke titel: Pour qu'on m'apprivoise
Anne Sylvestre/Martine Bijl